Tevreden zijn met wat je hebt. Het lijkt een gezonde levenshouding (Paul de Reus, 7 maart).
Geen (tweede) vakantie, geen nieuwe auto, geen A-merken uit een A-supermarkt. En geen groot huis.
Je bent sociale huurder. Een lage huur, 650 euro, het is maar wat je laag noemt. Je gaat iets meer verdienen. Je blijft tevreden over je huisje, van je moeder geleerd, maar toch doe je - door die loonverhoging - met terugwerkende kracht iets asociaals: Je betaalt nu minder dan 23% van je inkomen aan 'wonen'. 
Opeens ben je scheefwoner. Het is één woord geworden, volgend jaar in de Van Dale. Dóórstromen moet je. Groter wonen, duurder wonen. Meer procenten uitgeven aan je huis.
De economie schiet daar niets mee op, want je geld gaat evengoed wel op, aan energiekosten, wasmachinereparatie, eigen bijdragen & eigen risico's, sigaretten, kleding en dagelijkse boodschappen. Maar het klinkt goed: scheefwonen. Breng jij je loonverhoging maar naar de woningcorporatie, in plaats van naar de lokale middenstand.
Bestaat er ook zoiets als scheef bodemgebruik? Dat je op te slechte grond woont, in relatie tot je inkomen of sociale status? Of op te weinig grond?
Goede grond is schaars, overal is wat: palenpest, bodemdaling, overstromingsrisico, vette klei, verontreiniging, hoog grondwater. Dat zouden we eerlijk kunnen verdelen, via een soort Bodemcaroussel. Studenten, voortijdige schoolverlaters en starters in de Paalrot-wijk, kun je letterlijk scheef wonen. Maar als je stijgt op de ladder, moet je naar een duurdere bodem. In je topjaren (of op doktorsindicatie) moet je duurst: 'op zand'.
Als je niet snel genoeg doorstroomt, worden je loonverhogingen afgeroomd, ten behoeve van een Bodemverbeteringsfonds. En in je nadagen stroom je nóg verder door, glijd je af, naar een in 2065 nog eens te saneren net-niet-spoedlocatie. Alles goed uitgewerkt in de beleidsnota: "Bodem naar draagkracht".
Waarom is dit voor bodem een idioot idee, en voor woningen gewoon realiteit?
Paul de Reus
Polder BV IJmuiden.
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
