De meeuwen zijn er weer. Gekrijs in de lucht, elke ochtend om half zes wakker, terwijl je voor je werk pas om 7 uur op hoeft (Paul de Reus, 27 juni).
Snavels en platvoetengestamp op het platte zolderdak, waaronder mijn zoon probeert te slapen, of te studeren. Prachtige dieren, maarre... Nu Even Niet!
Daarbij nog roekende duiven. Een achterbuurvrouw voert ze dagelijks op haar schuurdak. Inmiddels huizen er zo'n 60 op de nabije daken en raamkozijnen.
Vorig seizoen trok steevast om 6.02 het eerste vliegtuig van de dag voorbij, en elke 3 of 5 minuten later de volgende. Dit seizoen zijn er blijkbaar andere voorkeurs-startbanen in de ochtend. Gelukkig voor ons, maar in het volgende dorp hebben ze pech, denk ik. Zal dat volgend seizoen weer andersom zijn?
Een buur die zijn nieuwste Hazes-CD door zijn tuin laat schallen, en door de mijne. Een ZZP-timmerman verderop bereidt in het weekeinde in zijn tuin zijn klussen voor. Cirkelzaag, frees, schuurmachine, elk weekeinde.
Avond. Een hangplek 100 m verderop. Lege sigarettenpakjes, pizzadozen en powerdrink-blikjes. Jongens joelen, meiden gillen, om aandacht. En die krijgen ze: Joerie! Niet doen! Gil! Nu doe je het toch! Dylan! Geef mijn tas terug! Gil!
Rond half elf neemt dat af. Dan nemen de terrasgeluiden het over, bij de buurtcafé's om de hoek. Tegen half 12 neemt het vroege personeel alvast afscheid van de terrasgasten: Doe-hoei! De scooter groet zelfstandig: tuut túút. Tot morrege!
Als al het overige wegzakt, resteren nog de waarschuwingssignalen van de hoogovens. Veiligheid voor alles, maar aan déze kant van het kanaal, heb ik niet zoveel behoefte om te weten dat er een kraan gaat rijden, of dat een stortkoker vol zit. Overdag vallen die signalen weg, ben je zelf óók met andere dingen bezig. Maar 's avonds in je tuintje en 's nachts in je slaapkamer wordt het irritant.
Elke deel-overlast is op zichzelf wel te hanteren. Je negeert het, voor zover dat een keuze is. Of je moppert het binnensmonds van je af. Dan maar vier keer per week ramen en tuinmeubels lappen. Dan maar bij warm weer toch níet de ramen open, tegen terras-, industrie- en vroege vogelgeluiden.
Alles bij elkaar vergt het soms iets meer acceptatie dan je kunt opbrengen.. Als je daar dan uiteindelijk iets aan wilt doen, is er geen onderscheid meer te maken, dan moet je eigenlijk aan alles tegelijk iets doen. Maar je kunt slechts klagen per geval, per soort overlast. Dan moet je bij vijf loketten tegelijk zijn: Bij de buurmannen en achterbuurbrouw zèlf, maar ook bij de overheidsinstanties. Voor het één bij de politie, voor het ander bij gemeente-afdeling X, voor nog iets anders bij afdeling Y, die doorverwijst naar de Omgevingsdienst. En ook nog even bij de provincie.
Bij elk loket wordt de deel-klacht weggerelativeerd: Hoogovens en Schiphol: "Je weet dat je in een economische hotspot woont?" Nee joh, ik woon in een woonwijk. Hazes: "Wat is er mis met Hazes?!" De vogels: "Ja die zijn beschermd hè?" Was de mens maar net zo beschermd. De terrassen: "Ach, het is een warme avond, dan haal je niet altijd de sluitingstijd". En de jeugd, ja die moet érgens zijn...
Die relativeringen zijn allemaal waar. Maar de relativering, dat de ene hinder optelt bij al het andere, die wordt zelden gemaakt. Is er een instantie die zich bezig houdt met de stapelingseffecten, met de totaalscore? Iemand die al die deel-loketten over de schutting laat kijken en ze zelfs aanstuurt? Iemand die zorgt dat een hoge totaalscore wordt omgezet in extra inzet, extra strengheid op alle deel-aspecten? Is er een leefbaarheidsregieorgaan?
Paul de Reus
Polder BV IJmuiden.
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
