Het zijn spannende tijden in de wereld. Dat klinkt obligaat, want er gebeurt altijd veel op onze aarde, maar ik vermoed dat bijna iedereen dit de laatste weken zo ervaart. Mijn nekharen staan in elk geval overeind bij berichten over onthoofdingen in Irak en Syrië. De ambities van Poetin leiden tot onrust (Gerd de Kruif, 26 september).
De geopolitiek dringt direct door in Nederlandse verhoudingen en beleid. Wie had gedacht dat Defensie ineens meer prioriteit zou krijgen? Zelfs zoveel dat men bodemgelden hiervoor wil bestemmen. En het is niet 
vreemd om te denken dat ons energiebeleid een verdere wending krijgt door de (energie)politiek van Poetin en de ontwikkelingen in het Midden Oosten. Dan laat ik de Belgische energievoorziening deze winter nog even buiten beschouwing, met de kerncentrales in Doel op halve kracht. Het zou mij niet verbazen als de mogelijkheden die de ondergrond biedt op het terrein van de energievoorziening, ook meer prioriteit zullen krijgen. Thermische energie bijvoorbeeld. Schaliegas misschien. Vraag is wat reëel kan, verantwoord is en wat oplevert. Daar ga ik natuurlijk niet over. Als de focus komt te liggen op wat we zelf kunnen doen en produceren, komt onze ondergrond in ieder geval vanzelf in beeld. Geopolitieke argumenten zullen bij veel mensen nu meer gewicht in de schaal leggen dan duurzaamheidsargumenten. Meer focus op onze natuurlijke grondstoffen en bronnen, op ons natuurlijk systeem, op onze ondergrond, is hoe dan ook zinvol. Minder budget is dan wel jammer, het is soms niet anders.
Gerd de Kruif (Rijkswaterstaat Leefomgeving)
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
