Op een themabijeenkomst sprak ik A, een vakgenoot, over dat beleidsthema, en over een derde vakgenoot, D, die daarin een afwijkende mening heeft. Nu had ik D daar al eens over gesproken, en zijn mening was aardig onderbouwd. Door dat gesprek kwamen we niet op dezelfde lijn, maar onze beide meningen kregen een extra nuance, en we hebben elkaar daarvoor bedankt (Paul de Reus, 5 februari).

Paul_de_Reus

A had D niet gesproken, en had daar eigenlijk ook geen zin in. A had zelfs overall weinig behoefte om D te spreken, ook niet over andere onderwerpen. A wil geen discussie met D. Dat is zijn goed recht, maar daardoor mag hij (nog) geen oordeel vellen. Dat leek al wel een beetje te gebeuren. Een positie die D niet verdient, maar hij is onwetend over dat feit. Gelukkig, of juist niet?

De onderwerpen voor deze columns borrelen op naar aanleiding van actuele discussies, of komen voort uit kritiek op heersende regels en meningen. Bij het schrijven probeer ik binnen 1 beeldscherm te blijven, dus moet het wel eens stellig zijn, ongenuanceerd.

De stukjes leveren soms complimenten op bij live ontmoetingen. Of een digitale 'like' of uitgetiepte 'comment'. Allemaal leuk. Toch zou ik ook nu en dan een kritische vraag of tegengeluid verwachten. Die is er echter zelden. Bent u het altijd met mij eens? Of overkomt mij soms hetzelfde lot als D?

Iedereen heeft recht op zijn mening, en iedereen mag zelf kiezen om die mening voor zichzelf houden danwel deze naar buiten te brengen. Vrijheid van meningsuiting is een recht, het is niet verplicht.

Dus als ik ervoor kies om mijn meningen en meninkjes niet binnen te houden, maar deze voor uw voeten te strooien, om een stukje te schrijven, dan vind ik mezelf moreel verplicht om voor reacties open te staan. Dat is niet alleen mijn plicht, het is ook leuk, en leerzaam.

Ik hoor graag van u.

Paul de Reus

Polder BV IJmuiden.

Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup