Het sprookje van de wolf en de drie biggetjes zal bekend zijn: De drie krulstaarten bouwen elk een huis. Big 1 bouwt een huis van stro, dat direct door de wolf omver wordt geblazen. Het biggetje belandt vervolgens in het spijsverteringskanaal van de harige veelvraat. Het houten huis van big 2 treft hetzelfde lot en ook dit biggetje wordt verschalkt door de hongerige wolf (Jan Klein Kranenburg, 24 september).
Het stenen huis blijft echter staan. De wolf doet nog een poging om via de schoorsteen binnen te komen, maar valt in de kookpot en de rollen zijn omgedraaid: het slimme biggetje kan zich tegoed doen aan de 
wolf.
De moraal van het verhaal is dat niet verkeerd is om verstandig te zijn en vooruit te denken. Als je nú even de handen uit de mouwen steekt, heb je daar later profijt van.
Ik stel me even een 21e eeuw-versie van dit verhaal voor: het huis van stro is vervangen door een gasgestookt huis dat bovendien elektriciteit ontvangt van een kolencentrale. Het houten huisje wordt vervangen door een moderne versie dat beschikt over zonnepanelen. Het stenen huis heeft daarnaast geen gasaansluiting, maar maakt gebruik van een bodemwarmtewisselaar. Klaar voor de toekomst!
Terug naar de werkelijkheid: een man in de provincie Utrecht snapte de moraal van dit verhaal. Hij raadpleegde de website wkotool.nl en constateerde verheugd dat er geen belemmeringen waren om een huis te bouwen dat volledig zou worden verwarmd door bodemenergie. Het dichtstbijzijnde drinkwaterwingebied bevond zich volgens de kaart op voldoende afstand en vormde geen bezwaar. Zijn hele toekomstige huis werd gedimensioneerd op verwarming via bodemenergie en startklaar meldt de beste man zich met zijn vergunningaanvraag bij het Omgevingsloket.
Oei. Als een grote boze wolf blies het bevoegd gezag echter zijn vergunningsaanvraag omver. Wat bleek namelijk: de man ging weliswaar niet bouwen in het waterwingebied, maar wel in de buffer die daar omheen ligt: het drinkwaterbeschermingsgebied. En dat gebied was nu eenmaal aangewezen als boringsvrije zone. Auw.
De woorden 'dataharmonisatie' en 'standaardisatie' heb ik bewust vermeden aan het begin van deze column, want u zou zijn afgehaakt. Ik hoop nu dat u nieuwsgierig verder leest naar de oorzaak van deze ellende.
Op de WKOtool bestaat de kaartlaag 'verbodsgebied vanwege bescherming van drinkwater' uit 12 verschillende kaartjes van –u raadt het al- 12 verschillende provincies. De kaartjes zijn samengevoegd tot één grote kaart. Als die individuele kaartjes onderling echter nét iets anders betekend hebben, kan dit voor goedwillende burgers dus ingrijpende gevolgen hebben.
Deze vervelende kwestie was waarschijnlijk niet voorgevallen als die 12 kaartjes geharmoniseerd ontsloten zouden zijn via een centrale digitale ontsluiting. Ik wil trouwens niet de suggestie wekken dat dit nog helemaal niet gebeurt: de gezamenlijke provincies boekten de afgelopen jaren al fraaie resultaten met het ontsluiten van geharmoniseerde datasets via het Provinciaal Georegister. Maar er is dus nog steeds een hoop te doen! En dat geldt niet alleen voor provincies, maar ook voor gemeenten die bijvoorbeeld informatie ontsluiten over verontreinigingslocaties. De Informatiehuizen die in het kader van het digitale stelsel voor de Omgevingswet in voorbereiding zijn, gaan hier ook ongetwijfeld in positieve zin aan bijdragen. Het is te hopen dat dit (informatie-)huizen worden die niet van stro, hout of steen gemaakt zijn, maar van dubbel-gewapend beton!
Jan Klein Kranenburg
Adviseur Bodeminformatiebeheer
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
