Alle respect voor vegetariers hoor, maar ik vind dieren net niet zielig genoeg om helemaal geen vlees meer te eten (Jan Klein Kranenburg, 26 april).
Wel heb ik soms last van mijn geweten als ik lees over de CO2-uitstoot die vleesconsumptie veroorzaakt. Dat is voor mij aanleiding om minder vlees te eten en een 21% BTW-tarief op vlees prima te vinden. Maar helemaal stoppen is mij te radicaal. Ik stop evengoed ook niet met autorijden en ik doe de verwarming thuis ook niet helemaal uit. Maar ik ben mij wel bewust van mijn gedrag.
Er zijn genoeg mensen die een stapje verder gaan. Milieufundamentalisten hebben opvallend genoeg vaak een hyperfocus op een onderwerp en verliezen daarbij elke vorm van realisme. Je hebt ouders die gaan hyperventileren als hun zoon of dochter een uitwedstrijd moet voetballen bij een club die rubberkorrels op het kunstgrasveld gebruikt. Je hebt mensen die petities opzetten tegen de plastic hoesjes om komkommers. Je hebt ook mensen die zich he-le-maal overgeven aan recycling. Tijdens mijn studie leerde ik dat dit het theezakjessyndroom heet, genoemd naar mensen die een gebruikt theezakje ontleden in oud ijzer (nietje), oud papier (label), compost (theeblaadjes) en restafval (zakje). Jammer genoeg is dit mooie begrip nooit ingeburgerd: als je er nu op googelt vind je vooral internetfora met lacterende vrouwen die klagen over bepaalde lichaamsdelen op borsthoogte.
Er is nog zon groepering in opkomst en dat is de anti-houtrooklobby. Deze groepering wil een verbod op kolenbarbecues, vuurkorven, openhaarden en kachels. Zit Nederland net massaal milieugesubsidieerde CO2-neutrale pellet-kachels aan te schaffen, krijgen we dit weer. Ik leerde ze kennen rond Pasen, de tijd dat we ons in Oost-Nederland overgeven aan dat bijzondere jaarlijkse ritueel, dat stamt uit de Germaanse tijd: het Paasvuur. Terwijl ik en mijn dorpsgenoten zich warmden aan de vlammen van het brandende snoeiafval, zaten houtrookhaters op social media stelselmatig Facebook- en Twitterberichten over paasvuren te trollen, zoals dat heet in internettaal.
Ze vermeldden op belerende wijze hoeveel slechte stofjes er in de rook van zon paasvuur zitten. Ik las berichten als: Over 15 jaar in wachtkamer maar denken hoe kom ik aan kanker. Dit soort berichten werkt natuurlijk alleen maar averechts. Mensen die bij zon paasvuur staan, snappen echt wel dat die rook niet gezond is. Maar die ene keer per jaar genieten van zon traditie is voor hen hetzelfde als die ene keer per maand genieten van een biefstukje. Je kunt niet alles laten, want dan wordt je hele leven een groot depressief theezakjessyndroom.
Bij sommige mensen lijkt het besef verdwenen dat het leven zelf al een zekere milieudruk veroorzaakt. Een leuk leven drukt nog net iets meer. Ik vind het een kunst om leuk te leven zonder nonchalant te worden. Niet voor niets is ooit de term milieuvriendelijk geintroduceerd. Vriendelijk zijn is wat anders dan verheerlijken.
Jan Klein Kranenburg
Adviseur Bodeminformatiebeheer
Reageren op deze column kan hier: LinkedinGroup
