VNO-NCW Noord doet manmoedig een nieuwe poging. Nog geen twee jaar nadat het kabinet een streep door CO2-opslag heeft gezet, proberen de werkgevers in Noord-Nederland het onderwerp weer op de agenda te krijgen (Remco de Boer, 12 april).
Voorzitter Van der Haar pleitte er vorige week voor tijdens de jaarvergadering. Volgens de werkgevers is CO2-opslag een kans voor de regio. Dat vonden ze ook in 2010, toen het kabinet-in-oprichting de opslag in het regeerakkoord afblies. Draagvlak werd daarbij expliciet als voorwaarde gesteld, iets wat Gedeputeerde Staten van Groningen vorige maand overigens ook deed.
Juist dat draagvlak ontbreekt. Dat komt voor een groot deel op het conto van 'Barendrecht'. Niet alleen bewoners daar waren tegen, maar ook de lokale politiek. Het hete hangijzer was veiligheid. Toenmalige minister Cramer (PvdA) benadrukte dat het toch echt, zeker, absoluut veilig was. Maar het onderzoek dat haar gelijk moest aantonen, was gedaan door partijen die vanaf het eerste uur voorstander van opslag waren geweest. Daardoor werden de resultaten gewantrouwd.
De argumenten die VNO-NCW nu hanteert, lijken veel op die van Cramer en de andere voorstanders toen. "Nederland moet voldoen aan de klimaatdoelstellingen, we kunnen kennis opbouwen, we kunnen geld verdienen". De werkgevers benadrukken de mogelijkheid om de werkloosheid in Noord-Nederland aan te pakken. Dat is een geliefd argument, zelfs als er alleen een paar windmolens worden geplaatst. De ervaring leert echter dat lokale werkgelegenheid maar marginaal en soms zelfs helemaal niet groeit.
Zolang er slechts in algemene bewoordingen over opslag wordt gesproken, zal de vlam niet snel in de pan slaan. Maar zodra er potentieel geschikte locaties benoemd worden, zal ook in Noord-Nederland het spel op de wagen komen. Of er vervolgens alsnog draagvlak voor is, zal onder meer afhangen van het aantal mensen dat in de nabijheid van de locatie woont, of er nog andere industriële activiteiten in de buurt zijn, in hoeverre burgers financieel kunnen profiteren en in welke mate ze een stem krijgen in de besluitvorming.
In Finland is inmiddels ervaring met het geven van vetorecht aan lokale gemeenschappen. Op die manier is het gelukt een nieuwe opslaglocatie voor kernafval geaccepteerd te krijgen. Het feit dat burgers wisten dat als ze niet wilden, het niet hoefde, gaf rust en maakte een goede, inhoudelijke discussie mogelijk. Maar er is nog een andere link met kernenergie. In het regeerakkoord staat letterlijk: "CO2-opslag komt pas aan de orde na verlening van de vergunning voor een nieuwe kerncentrale."
Wil het Noorden dus CO2 gaan opslaan, dan moeten ze ook nog even een kerncentrale bouwen. Of er moeten nieuwe verkiezingen komen. Waarschijnlijk is de kans daarop nog het grootst.
Ir. Remco de Boer (directeur De Boer Communicatie – techniek & wetenschap)
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
