Een verschijnsel dat minstens zo opvallend is als grond eten (Column november 2012), is het kussen van grond (Jan Klein Kranenburg, 14 februari).
Paus Johannes Paulus II had er een handje van. Elk land dat hij aandeed werd bevochtigd met zijn celibataire speeksel. Doordat die man zo vreselijk veel bukte tijdens zijn leven, lukte dat op een gegeven moment niet meer. De grond moest op een schaaltje naar zijn mond getild worden. ("Wat zou er met die tijdelijke uitgeplaatste partijtjes gebeurd zijn?" vraag ik me nu af.) Tijdens zijn 93e reis stuitte JPII op problemen. In Athene kreeg hij aan de stok met de Grieks-orthodoxe kerk: "Deze gewoonte om de aarde te kussen is een farce, een poging van het Vaticaan om de macht over de wereld te vergroten", aldus de Grieks-orthodoxe theoloog Ghiorgos Metallinos. Voor deze Metallinos staat kussen dus gelijk aan macht vergroten.Sorry, meneer Metallinos, maar ik vind dat een rare uitleg. Die Duitsers kwamen in mei '40 toch ook niet grondkussend de grens over? Hoewel ik de beweegredenen van JPII niet ken, vermoed ik dat het grondknuffelen juist uit een soort nederigheid of respect voortkwam. Misschien dat hij in landen die hem éxtra dierbaar waren zelfs zijn tong stiekem wel een beetje gebruikte.
Neem het die beste man ook eens kwalijk. Altijd maar opgesloten zitten in dat Vaticaan. Als je dan een keer op reis mag, dan heeft toch ook een paus recht op een vakantieliefde? De grond als muze, ik zou er zo een Gregoriaans gezang over kunnen schrijven. Dat het kussen van de grond ook nog wel eens gezond zou kunnen zijn bleek eerder deze week: Opvolger Benedictus XVI kuste namelijk niets (in ieder geval niet de grond) en weet zijn tijd vanwege gezondheidsredenen niet uit te zitten, iets wat Johannes Paulus II wél lukte.
En laat het nu vandaag ook nog eens Valentijnsdag zijn. Weet je wat? Kus vandaag eens niet je geliefde, maar kus ook eens de grond.
Jan Klein Kranenburg (Agentschap NL (Bodem+)
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
