In mijn dorp, niet ver van het station, staat een huis met een volledig betegelde tuin. Aan de buitenmuur van het huis is een grote foto bevestigd met een bloeiende zomerweide. Ik word altijd kortstondig verdrietig als ik daar langs loop. De mensen die er wonen zijn volgens mij niet oud of gehandicapt. Het is geen noodzaak maar een bewuste keuze om hun tuin zo in te richten. Waarom doen ze dat? Is het gemak of smaak? Natuur of ecosysteem speelt kennelijk geen rol in de afweging. Natuur kan worden beperkt tot een plaatje waar je niets voor hoeft te doen. Stel je eens voor als meer mensen hun tuin zo zouden betegelen. Het lijkt me treurig als de omgeving versteend. En dat zeg ik niet alleen omdat ik vogelliefhebber ben en mijn vrouw Merel heet. In ons dorp is het betegelen van de tuin gelukkig een uitzondering en is onze bodem nog niet versteend en geketend (Gerd de Kruif, 23 oktober).
Nu had ik vorige week een afspraak in Tiel bij het waterschap. Vooraf gezegd, er is natuurlijk niets mis met Tiel. Tiel representeert zovele steden en stadjes in Nederland. Van het station naar het waterschap is 
een aardige wandeling door een gevarieerde wijk. U raadt het al, ik ben daarbij geschrokken van het enorme aantal betegelde tuinen. Wel meer dan de helft! En niet alleen kleine tuintjes. Soms was er nog wel werk van gemaakt om de tuin enigszins een verzorgde indruk te laten maken. Het boeddhisme moet dan, gelet op het aantal boeddha's, in Nederland een ferme groei kennen. Ik vrees echter dat deze vaak alleen als leuk ornament zijn aangebracht. Dat vind ik dan weer twijfelachtig. Veel tuinen zagen er echter ook volstrekt niet verzorgd uit. Een rotzooi. Onze tuin is ook niet aangeharkt, maar er is verschil tussen natuur en rommel. Je zou werkelijk cultuurpessimist worden na zo'n wandeling. Willen we de wereld met zijn allen een beetje mooi houden en maken, of zijn we naar binnen gericht, slonzig, gemakzuchtig, alleen geïnteresseerd in onze eigen kleine leefwereld en beeldschermen? Hoop voor een samenleving kreeg ik er niet van. Toen moest ik ook nog denken aan een ander dorp in de buurt waar bomen als ze een beetje groot zijn, worden gekapt. De auto wordt er anders misschien vies van. Als het op kleine schaal al niet lukt om onze wereld mooier en beter te maken, hoe moet het dan met grotere vraagstukken? Radicale ideeën kwamen in me op. Misschien kunnen taakstraffen helpen.
Ik weet dat ik in deze blog doordraaf en te normatief ben. Ik ben geen natuuractivist. Eerder een beetje ouwerwets. En er is natuurlijk de balk in eigen oog. Er is meer dan genoeg aan te merken aan mijn eigen leefwijze die veel duurzamer kan. Mensen moeten zelf afwegingen kunnen maken en hebben hun eigen sores. Toch komt mijn chagrijn over de verstening af en toe op en deel ik deze therapeutisch graag met u.
Gerd de Kruif (Rijkswaterstaat Leefomgeving)
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
