Soms heb je geluk, soms heb je pech. Wij gingen in de meivakantie met ons gezin op vakantie naar Sardinie. Met het vliegtuig, waar ik me best een beetje voor schaamde. In april begon ik bij Rijkswaterstaat met een nieuwe klus waarbij ik me bezig houd met CO2-reductie. Leg dat funvliegen maar eens uit aan je kersverse collega's. (Jan Klein Kranenburg, 17 mei)
Misschien was het geen pech, maar karma: op Sardinie was het aanmerkelijk slechter weer dan in het zonovergoten Nederland. "Sardegna sott'acqua" kopte de Italiaanse krant die we zagen liggen in een cafe: Sardinie onder water. We verbleven op een grote agriturismo, op een berg in de buurt van de stad Alghero. Een fijne plek, die opviel door allerlei kleinschalige agrarische activiteiten op een enorm landgoed, dat was aangekleed als een hortus met hagen van rozemarijn, palmen en oleanders. Er scharrelden varkens achter muurtjes van opgestapelde keien, een veld prikkende cactussen sloot aan op olijfboomgaarden op oranje-lemige grond en her en der graasden ezels en paarden.
Toen we een rondleiding kregen op het bedrijf bleek het onderdeel te zijn van een groot biologisch conglomeraat, met divisies in de hele regio. Maar binnen dat grote bedrijf werden de kleinschalige activiteiten vernuftig aan elkaar geknoopt. Van de cactusvruchten maakt men drankjes, de cactusbladeren werden gevoerd aan de varkens. Wekelijks werden er varkens geslacht in een eigen slachthuis. De varkens serveerde men als porchetto arrosto in het restaurant op eigen terrein. Het restaurant bleek populair te zijn voor trouwerijen en andere feesten. Varken aan het spit is een klassiek Sardijns vleesgerecht dat daar bij hoort. De extra vergine olijfolie zagen wij terug in de CONAD-supermarkt in de stad. De pulp van de olijven wordt verwerkt tot exclusieve cosmetische producten, die gasten van de appartementen dan weer graag meenemen als bedankje voor de plantenwatergevende buurvrouw in Nederland. Het bedrijf straalde een prettig gevoel van balans uit.
Soms leek het even mis te gaan met de balans. Zo omarmde de grote baas -Mister Manca- ineens een dure liefhebberij: renpaarden. Hij had er inmiddels meer dan 20 waarmee hij wedstrijden won van Rome tot Milaan. Deze dure hobby past niet goed in het bedrijfsconcept, maar ook daar werd wat op gevonden. Ergens stond nog een bos met gepensioneerde kurkeiken. Mr. Manca ging er succesvol experimenteren met het kweken van truffels en verdient daar straks 700 euro per kilo mee. Zijn motto: niet intensiveren, niet exporteren, geen goedkope werknemers van buiten de streek aantrekken, maar kansen zien in je eigen omgeving.
Ik raakte in gesprek met de eigenaresse van de appartementen. Ze begon over het ongewone weer van de laatste weken. In 4 dagen tijd hadden ze meer regen gehad dan in de 4 maanden ervoor. In de winter was zelfs hun water voor langere tijd afgesloten geweest. Met een Italiaans accent zei ze daarover: "The world is changing". Die indruk heb ik ook. Maar ik heb ook het idee dat ze zichzelf daar niet schuldig over hoeft te voelen. Ik wel, als ik een paar dagen later weer die Boeing 737 van Ryanair instap. Mijn volgende vakantie is in Fryslan en ik heb me voorgenomen op de fiets te gaan.
Jan Klein Kranenburg
Adviseur Bodeminformatiebeheer
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
