Een nieuw gezicht op deze plek, dus laten we beginnen met een voorstelrondje. Achter de pen zit hier, voor het eerst, Daan Henkens. Voor mijn dagelijks werk en CV verwijs ik graag naar het daarvoor bestemde sociale medium, maar voordat ik u ga bekogelen met mijn kijk op de zaak, zal ik u vertellen hoe ik hier kom en wat ik van plan ben.
Ik was bedoeld als buitenbeentje in de sector. Niet alleen ben ik in de meeste overleggen met zo’n 20 jaar verschil de jongste, maar ik was ook eigenlijk op weg naar de watersector toen ik een paar jaar terug als watertrainee een zijstapje maakte naar de bodem. Men heeft mij tot dat zijstapje verleid met een verhaal over een sector die nóg grijzer en ouderwetser was dan de waterwereld en waar dringend behoefte was aan jonge aanwas om de kennis van de huidige generatie veilig te stellen. Een nobele taak om je werkzame leven mee te beginnen, en meteen een verblijfsvergunning voor langere tijd, want zo’n taak is nooit volbracht. Tegelijkertijd is dat beeld dat er iets aan de hand is met het werkveld wel een beetje blijven hangen. Ik wil daar dus nog graag met u over in gesprek, voordat ik zelf zo volkomen ingeburgerd ben in de bodemwereld dat ik mijn geloofwaardigheid als buitenstaander ben verloren.
Het verhaal dat de bodemsector vergrijsde en er werk aan de winkel was, was totaal geen verrassing. Op de universiteit was bodemkunde het enige vak waarbij de overheadprojector nog werd gebruikt, en het cursusmateriaal nog deels uit een typmachine afkomstig was. Bij mijn studie, milieuwetenschappen, was duurzame ontwikkeling de drijfveer en was bodem iets voor protocolvolgers zonder ideaal. Met zo’n beeld, kan de werkelijkheid alleen maar meevallen…
Dat deed het. Mijn eerste opdracht bestond uit een rondgang langs sleutelfiguren in de sector om te praten over de behoefte aan een sectorbreed traineeprogramma. Iedereen vertelde over de zware last van een horde vastgeroeste specialisten, onvoorbereid op het integrale denken en leeggezogen door jaren kritiekloos achter de richtlijnen aanlopen. Gek genoeg sprak ik alleen gedreven enthousiastelingen met grootse visies over het ‘prachtige werkveld’ van bodem en ondergrond. Een jaar of 4 later, zou ik nog steeds wel eens zo’n échte vergeelde vastroester willen ontmoeten. Bent u er een, of kent u er een? Laat het mij weten!
Is de bodemsector toe aan een collectief vroegpensioen, of moeten we hard aan de bak om de kennis veilig te stellen? Is er nog een bestaansrecht voor een ‘bodemsector’ in een wereld waarin complexe problemen vragen om integrale denkers? Kan een specialist het belang van zijn expertise in het grote plaatje wel bevatten, en kan een generalist de expertise van de specialist wel op waarde schatten? Kunnen die twee met elkaar samenwerken, of wordt dat een bloedbad? Wie draagt de verantwoordelijkheid voor de bodem, en kunnen zij dat wel tillen?
De ‘buitenstaander’ kan zich een hoop afvragen, maar komt er pas uit als hij de vragen aan de insiders voorlegt. Ik bevraag jullie de komende tijd graag op deze plaats, en hoop op een mooie, en soms pittige discussie!
Daan Henkens
Reageren op deze column kan hier: Facebook
