Ik ben de afgelopen jaren niet zo actief geweest in de “bodemwereld” maar des te meer in het onderwijs. Via die nieuwe wereld kwam ik met onderwerpen als revalidatie en mantelzorg in aanraking. Op het eerste gezicht geen enkele overeenkomst met de oude vertrouwde bodem zou je zeggen. Ik ben nu een paar jaar verder en er zijn toch wel wat overeenkomsten. (Ingrid van Reijsen, 27 juni)
De afgelopen weken heb ik bijvoorbeeld gesprekken met huisartsen en politiemensen bijgewoond. De rode draad die ik zag was de verzuchting, ‘wat doe je met zaken die niet in een protocol te vatten zijn?’. Protocollen zijn er niet voor niets en je moet ze volgen maar je komt soms in situaties…. Hoeveel speelruimte heb je dan? Een vraag waar geen antwoord op kwam. Per situatie moet je beslissen. En dan doet de vraag zich voor, kunnen we zonder protocol nog wel handelen/beslissen? Heb je daar ervaring voor nodig, of boerenverstand en hoe kom je daar dan aan. En als je dan iets hebt besloten, hoe gaat de toezichthouder er daarna mee om?
Ook de vraag of we niet te ver zijn doorgeslagen in de regels die we hanteren werd natuurlijk gesteld. Begin dit jaar mocht ik een werkbezoek aan India brengen. Een bouwkundige die met ons mee op reis was keek zijn ogen uit naar de bamboesteigers die tientallen meters hoog tegen de nieuwbouw waren geplaatst. Mensen die daar inklommen en hun werk deden zonder enige vorm van veiligheidsmaatregelen, soms zelfs vergezeld door vrouw en jonge kinderen. In Nederland gelukkig onmogelijk, maar het zette hem wel aan het denken over hoever je moet gaan in alle regels. Natuurlijk moeten mensen altijd in een veilige werkomgeving kunnen werken, maar je kunt niet alles voorkomen. En wat als regels gaan knellen?
De HBO waar ik voor werk heeft de ambitie om professionals in hun vakgebieden af te leveren. Mensen die de wereld waarin zij leven willen veranderen en verbeteren. Professionals die zich betrokken voelen bij de uitdagingen in de wereld waarin we leven en daarin kritisch rondkijken en vooruitkijken. Wie dat doet weet dat we nieuwe antwoorden nodig hebben. Daarvoor moeten we continu elkaars inzichten, vaardigheden en technieken delen en leren van elkaar. En misschien eens over de grens gaan om verder te komen. Hoeveel ruimte is daarvoor in een professionele wereld waar protocollen en regels leidend zijn?
Is de bodemwereld klaar voor een nieuwe kritische generatie?
Ingrid van Reijsen
KennisCommunicatie
Reageren op deze column kan hier: Facebook
