Normaal schrijf ik niet over buitenlands milieubeleid maar dit keer kwam alles min of meer samen in korte tijd. Voor het eerst in decennia ga ik in het hoogseizoen op vakantie. Naar de verenigde staten. Ik was er voor het laatst in het najaar van 2019, toen heb ik een interessante rondleiding gehad in het Capitool in Washington DC. Ruim een jaar later liep het daar nogal uit de hand, iets wat niemand zich vijf jaar geleden had kunnen voorstellen dat het überhaupt zou kunnen gebeuren. (Ingeborg van Oorschot, 6 juli)
Deze maand deed het hooggerechtshof in de verenigde staten enkele belangrijke uitspraken met grote gevolgen. Iets wat niemand zich vijf jaar geleden had kunnen voorstellen. Ik ga het niet hebben over de ronduit middeleeuwse uitspraak over het recht op abortus, maar ik wil het wel hebben over de uitspraak over de EPA (No. 20–1530 West Virginia vs EPA). De uitspraak komt er op neer dat het EPA (het federale milieuagentschap) wordt ingeperkt in de bevoegdheden. De onderbouwing is dat EPA niet zelf regels mag opleggen aan bedrijven als daar niet specifiek door het Amerikaanse congres om is gevraagd. Terwijl de taak van EPA is om regels op te stellen en te handhaven…
Nou had ik van de week toevallig ook in een ander kader iets over EPA gelezen. Ik las namelijk het boek van Robert Billot (Exposure: Poisoned Water, Corporate Greed, and One Lawyer's Twenty-Year Battle Against DuPont) over zijn jarenlange juridische strijd tegen de PFAS verontreiniging van DuPont. Toevallig (?) speelt het zich af rondom een fabriek in West Virginia. Niet echt een boek om vrolijk van te worden, wel een aanrader. Je kunt ook de film ‘Dark Waters’ kijken, die is op het boek gebaseerd.
Ik heb daar een paar feiten uit opgestoken. 1. Het bedrijf wist al veel eerder dan men aanvankelijk wilde toegeven dat er risico’s verbonden zijn aan het gebruik van PFAS. 2. EPA kon pas laat reguleren omdat niet werd gemeld dat specifiek deze stof werd uitgestoten, daardoor kon EPA niet onderzoeken wat de gevaren zouden zijn 3. Pas na zo’n 15 jaar juridisch bekvechten en tegenwerking werd door een onafhankelijk epidemiologisch onderzoek onder omwonenden bewezen dat PFAS schadelijk is voor mensen en werd men in Nederland wakker geschud omdat hier ook een fabriek met PFAS werkte.
Het aan banden leggen van de rechten van EPA is funest voor klimaatbeleid in de VS (en daarmee ook het klimaatbeleid in de wereld) maar ook voor het reguleren van milieubeleid. Ook die beperking werkt door in de hele wereld, omdat Amerikaanse multinationals ook in landen zoals het onze fabriekslocaties hebben. Je kunt geen regels stellen als je niet wordt verteld met welke gevaarlijke stoffen wordt gewerkt. En je kunt geen regels stellen als het je letterlijk wordt verboden door het hooggerechtshof. Dit is op heel veel fronten een enorme stap terug in de tijd. Iets wat niemand zich vijf jaar geleden had kunnen voorstellen.
Ingeborg van Oorschot
Reageren op deze column kan hier: LinkedIn
