In mijn laatste project staat 'bodem' nu eens niet centraal.
Het gaat om toezicht op milieuregels. In die context is bodemvervuiling de laatste van het rijtje dominostenen. De eerste dominostenen zijn: maatregelen (preventie) en technische voorzieningen, zoals lekbakken en vloeistofkerende vloeren (Paul de Reus, 27 november).

Het leuke van toezichtwerk is de diversiteit van de bezochte bedrijven: Ambachtelijke bakkerijen en broodfabrieken waarin het product nooit zichtbaar is, omdat alle bewerkingen in gesloten machines Paul_de_Reusplaatsvinden. 150-kV stations, tankstations, praktijkscholen, drukkerijen. Even divers zijn de mensen in die bedrijven: stugge agrariërs, racistische voormannen, anarchistische overheids-haters en afgestompte bijna-pensionado's, Maar ook: Pietjes Precies, verantwoordelijke werkgevers, ISO-fiele KAM-managers en energieke starters. Bijna altijd met een passie voor hun beroep en voor hun primaire produkt, maar ook met de drive, de noodzaak, om daar geld mee te verdienen.
Milieu is voor hen belangrijk, maar tegelijkertijd bijzaak.

Energiebesparende maatregelen zijn voor bedrijven verplicht als deze binnen 5 jaar worden terugverdiend. Dat staat in één heldere zin in het Activiteitenbesluit. En bij meer dan x-duizend kWh of tig-duizend m3 gasverbruik moet een bedrijf een energiereductieplan opstellen. Er zijn dus meerdere redenen om 'energie' ter sprake te brengen bij de bedrijfsbezoeken.
De vraag "Weet u wat u aan gas en elektra verbruikt?" levert dan een verfrissend antwoord op:
"Ja, dat weet ik precies: € 800,- per maand!" Een compleet ander perspectief - euro's in plaats van klimaat - maar met hetzelfde resultaat, zo niet beter.

Uit deze ervaring neem ik twee lessen mee naar de bodem-praktijk:

● 1) Het buitenwerk is een belangrijke reality check, een must voor je aarding. Elke binnendienst-bodemmedewerker moet buiten zien hoe zijn plan of advies wordt beleefd, bij de mensen die het moeten doen en die het moeten betalen. Mee op veldwerk, mee met de handhaver!
● 2) Kunnen we, net als voor de energiebesparing, een terugverdientijd berekenen voor nazorg-besparende maatregelen, dus voor plus-saneringen? En kunnen we sommige plussen, net als de energiebesparing, in het beleid verplicht stellen? Het adagium Gestadige Verbetering is er al. Nu de praktische instrumenten nog.

Paul de Reus

Polder BV IJmuiden.

Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup