Deze keer gaat mijn blog over twee actuele gebeurtenissen. Vandaag is de afscheidsborrel van ons verblijf aan de Croeselaan in Utrecht, omdat we gaan verhuizen. Een andere gebeurtenis was de slot-bijeenkomst van het SKB. Hoe ga ik deze twee zaken met elkaar verbinden? Dat is eenvoudiger dan je zou denken. "Dutch treat" is het sleutelwoord (Gerd de Kruif, 29 januari).

Wat betreft die afscheidsborrel. De Utrechtse locatie van Bodem+ verplaatst van de Croeselaan naar het grote Rijkswaterstaatsgebouw in Westraven. Daar zijn vast goede redenen voor. Jammer is dat de nieuwe locatie beter bereikbaar is met de auto, dan met het openbaar vervoer. Wij zijn natuurlijk van dat laatste. Vanuit het uitvoeringsprogramma van het bodemconvenant – wij wonen in bij Bodem+ - willen we op een goed bereikbare OV-plek een ontmoetingsplaats vormen. Onze contacten komen immers uit het hele land en gaan af en aan. Er wordt vast een oplossing voor ons verlangen gevonden. Vanuit BoFoto_Gerd_de_Kruif3dem+ en Rijkswaterstaat pleegt men goed mee te denken. De afscheidsborrel vindt plaats in de vorm van een Dutch treat. Iedereen moet iets meenemen. Die term heeft in eerste instantie een negatieve bijklank. Jaloerse Engelsen in de 17e eeuw. Als je Wikipedia erop naslaat, komt deze vorm echter in de hele wereld voor (en wordt die in Egypte "op zijn Engels" genoemd, zo zie je maar weer). Ik ben zo conservatief dat ik niet snel aan deze optie denk voor een borrel, niet alles leent zich hiervoor, maar eigenlijk zit er wel wat moois in. Iedereen draagt een steentje bij. Samen maak je er wat van. De Hollandse polder in de praktijk.

Eerder deze week was de slotbijeenkomst van het SKB, de kennisorganisatie voor duurzame ontwikkeling van de ondergrond. Ik vond het een geslaagde bijeenkomst. Er is volgens mij best wel wat verdriet over het stopzetten van dit programma, maar het werd geen mopperige bijeenkomst. Gevierd werd wat er allemaal is bereikt en er werd aangereikt wat verder kan worden gebracht. Afgetopt met pure doorzettingskracht en inspiratie van Jan Fokkens en Jeroen Wielaart, die het na jaren sjorren is gelukt om de Tour de France naar de Domstad te krijgen. Het siert de mensen van het SKB dat ze zo'n mooie en positieve afscheidsbijeenkomst hebben georganiseerd. Het beëindigen van het SKB kan je volgens mij trouwens ook zien in het licht van de ontwikkeling naar de energieke samenleving. Het niet meer zo organiseren, dat je subsidie-aanvragen kunt indienen voor bepaalde goede onderzoeken en activiteiten, waar dan een potje voor is. Het gaat nu om samen met anderen business-cases op te zetten en te realiseren. Ieder levert aan. Ook een soort Dutch treat dus. Nu lag het in de praktijk niet zo zwart wit, er was al focus op goede cases. Het zal het ook in de toekomst niet zo zwart wit liggen. Niet alle gewenste ontwikkelingen op basis van onze kennisagenda laten zich vertalen in sluitende business-cases. Bijvoorbeeld de scope van terugverdienen kan soms te lang zijn. Of het onderwerp te fundamenteel. Vraag is hoe we vorm gaan geven aan deze noodzakelijke maar niet rendabele top. Een Dutch treat met een Dutch uncle? Dat blijkt te negatief, double Dutch, Dutch comfort en Dutch bottomed... In ieder geval tijd om naar de film van Michiel de Ruijter te gaan.

Gerd de Kruif (Rijkswaterstaat Leefomgeving)

Website

Linkedin

Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup