In 2012-2013 dagdroomden we op bodemnieuws wat over een beschermvrouwe van de bodem. Theo begon met Doutzen Kroes, later kwamen Aung San Suu Kyi en Maxima voorbij. In 2015 is Henk Ovink benoemd tot thematisch ambassadeur, Watergezant, maar een beschermvrouwe voor de bodem is er nog steeds niet (Paul de Reus, 12 mei).
Vorige maand solliciteerde mevrouw Kroes naar de functie. Nou ja... Rens Kroes, zus van. Rens schrijft boeken en blogs over gezond eten. Power food noemt ze dat. Ze riep op Instagram op tot het doen van een 
drieweekse kleikuur, door het te eten. Dat deed wat stof opwaaien. Stof dat al sinds vorig jaar was neergedaald op haar gelijkluidende blog over die kleikuur. "Het zit vol met kiezelzuur, magnesium, zwavel, mangaan, kalium, natrium en ga zo maar door. De enzymen die in de klei zitten, zorgen ervoor dat het lichaam de mineralen goed op neemt. Het neemt vuil, vocht, pus en ook negatieve straling op, onschadelijk wordt gemaakt en wordt afgevoerd. Kortom: zo'n schoon kleikuurtje maakt je lichaam schoon van binnen. En het zorgt ervoor dat mineralen beter met elkaar samenwerken."
De wetenschappelijk kritiek, die bodemkundigen zullen herkennen, was dat klei voedingsstoffen uit voedsel aan zicht bindt, adsorptie. De vitaminen worden niet opgenomen door het lichaam, maar komen er - gehecht aan de klei - van achteren weer uit.
Twee bijzaken in de blog trokken mijn aandacht:
Ten eerste dat Rens consequent spreekt over 'schone klei'. Bedoelt ze dan bacteriologisch en biotisch schoon? Of milieuhygienisch zonder AW-2000-overschrijdingen? Of dat het gedroogd en gemalen in een zakje zit, waardoor je geen vieze handen krijgt?
Ten tweede: Dat je de klei moet kopen in plaats van scheppen uit je achtertuin. Klei ligt blijkbaar echt voor dat doel bij de drogist. De VWA heeft zelfs in 2009 een advies uitgebracht over consumptie-klei. Voor de voedselwetgeving maakt het blijkbaar uit hoe je de klei noemt. Er is ontslakkingsklei en er is zwangerschapsklei. Ontslakkings-klei worden beschouwd als voedingssupplement. Tegenstrijdig, omdat ontslakken en suppementeren nogal tegengestelde processen zijn. Gevolg is echter wel dat er productnormen gelden, met eisen aan het gehalte cadmium, kwik en lood. Voor zwangerschapsklei (ik heb nog niet durven google-en wat dat is of doet) gelden deze productnormen niet.
De normen werden vaak en flink overschreden. De term schone klei blijkt dus toch relevant te zijn. Niet dat je er iets mee kunt, want geen enkele drogist je zal kunnen helpen met het kiezen van de meest-cadmiumvrije klei.
Toch een goed woord voor Rens Kroes: Haar recepten zijn gewoon lekker, en er is ten minste één recept met peulvruchten, geheel passend bij het huidige Internationale jaar van de bodemvriendelijke Peulen: Snert a la Rens, vindbaar op internet, jammer dat het zomer is. Ik zal Rens Kroes verzoeken nog een aantal extra peulen-recepten te bloggen. En wie weet, vragen haar zus nog eens te attenderen op de beschermvrouwe-functie.
Paul de Reus
Reageren op deze column kan hier: Linkedingroup
