De column van Theo van vorige week riep wel wat gedachten en gevoelens op bij mij. Hij had het over mogelijke oplossingen voor klimaatverandering en gaf een pleidooi om daarbij CO2 opslag in de ondergrond als serieuze optie mee te wegen. Ik heb daar wel wat moeite mee, want zoals professor Schuiling al decennia heeft geroepen, er zijn nog zoveel andere (goedkopere en veiligere?) oplossingen. Professor Olaf Schuiling was een van dé pijlers van de Nederlandse Geochemie, hij overleed op 19 december 2021. Ik heb nog het geluk gehad om les van hem te krijgen. Zowel in de collegezaal als in het veld. (Ingeborg van Oorschot, 17 januari)
Voor sommige lezers is hij misschien een onbekende, dus schrijf ik graag een kort eerbetoon aan de man die getypeerd kan worden als de vleesgeworden Willie Wortel of ‘nutty professor’. Met soms gekke ideeën, die als je er even over nadenkt misschien helemaal niet zo gek of onlogisch blijken. Schuiling was bijzonder effectief in het benaderen van maatschappelijke problemen met een oplossing die past binnen het natuurlijk systeem van de aarde. Het indammen van de jarosiet afvalstroom van zinkfabrieken met gebruik van varkensmest, het injecteren van afvalzuren in kalksteen om de bodem van Nederland te verhogen, het opslaan van CO2 via verwering van het mineraal olivijn, een techniek om drinkwater te ontdoen van te hoge fluoride gehalten, om maar een paar voorbeelden te noemen.
Om dan maar even het CO2 voorbeeld eruit te pakken. Schuiling promoot al decennia dat dit mineraal, dat aanwezig is in basaltgesteentes overal ter wereld, via het natuurlijke proces van verwering een heleboel CO2 kan opnemen. Een kilo olivijn kan een kilo CO2 omzetten. Hoe dan? Simpel gezegd: olivijn breekt af met gebruik van water en CO2, het resultaat van dit proces is magnesium, bicarbonaat en silicaat. Dit zijn weer de bouwstenen voor kalksteen en dolomiet, waarmee de CO2 definitief kan worden weggevangen.
Maar, het moet gezegd, als we alle CO2 problemen alleen met olivijn willen oplossen, dan moet je letterlijk de hele wereld volstrooien. En het proces gaat mogelijk ook te langzaam om de klimaatverandering nu nog voldoende tegen te houden. Er wordt nog steeds onderzocht hoe het proces geoptimaliseerd kan worden, bijvoorbeeld met gebruik van bodemleven.
Schuiling was als professor en docent bij de universiteit Utrecht een bron van inspiratie voor generaties studenten. Niet alleen vanwege zijn slimme ideeën en andere manier van kijken naar het systeem aarde, maar ook omdat hij een heel benaderbare docent was, met gevoel voor humor en oog voor de mooie kanten van het leven.
Ingeborg van Oorschot
Reageren op deze column kan hier: LinkedIn
