Ik zou zo graag eens beerdiertjes zien. Dit onverwoestbare beervormige bodemleven doorstaat lachend de meest dramatische beproevingen. Je kunt ze koken, invriezen, naar de ruimte sturen of zelfs levend begraven en ze blijven gaan. Ik heb veel te leren van het beerdiertje, maar bij gebrek aan een microscoop heb ik nog nooit oog in oog met zo’n held gestaan… (Daan Henkens, 8 mei)
Maar dit weekend zag ik mijn kans schoon. Op bezoek bij een bevriende bodemecoloog viel mijn oog op een activistische kindertekening over tegelwippen en bodemleven, dus na de nodige verplichtingen over de kinderen en het weer bracht ik het beerdiertje voorzichtig ter sprake. Nog voor ik mijn biertje had stond zijn nieuwe microscoop al op tafel en zocht ik de tuin af naar een goede pluk mos, want daar houden beerdiertjes van. Helaas, deze keurige nieuwbouwwijk was door de beerdiertjes nog niet ontdekt want ook nadat iedereen al met een koud witbiertje in de tuin zat had ik nog niets zien bewegen onder de microscoop, laat staan een beerdiertje. Net toen ik de microscoop uit wilde zetten zag ik nog iets geels door het beeld schieten, het was bijna helemaal onzichtbaar en schoof met een soort schoolslag door het water. Beerdiertjes doen geen schoolslag dus ik zette teleurgesteld de microscoop uit en slenterde naar de tuin.
De volgende dag ontvluchtte ik met mijn zoontje van 3 even een drukke verjaardag om wat in het bos te gaan kijken. We stelden ons een duizendpoot ten doel, en hij begon aandachtig takken op te tillen en schors van dode stammen te lichten. Pissebedden, naaktslakken, regenwormen, ze werden allemaal met dezelfde aandacht bekeken maar toen de bosrand alweer in zicht was en we onze duizendpoot nog steeds niet gezien hadden begon het beerdiertjesgevoel van de vorige avond toch weer op te borrelen. Zoonlief was niet meer te stoppen en lichtte elk takje dat hij tegenkwam, net zolang totdat de duizendpoot zich niet langer meer kon schuilhouden. Hoewel ook de pissebedden en torretjes over aandacht niets te klagen hadden was ik blij dat ik dit weekeinde toch in elk geval één doel gehaald had. Maar toen er ook nog een piepkleine miljoenpoot om mijn takje krulde en de kleine man hem liefdevol wat handjes aarde kwam brengen was mijn weekend goed. Je zoon op z’n hurken bij een pissebed, daar kan geen beerdiertje tegenop.
Daan Henkens
Reageren op deze column kan hier: LinkedIn
